Γαλήνη

Σήμερα πάλι λιόχαρος είναι ο γιαλός κι ο δρόμος
ο ερημικός, που σέρνεται κοντά στ᾿ ακροθαλάσσι
το καλοκαίρι τόδιωξαν τα πρωτοβρόχια, κι όμως
το σκοτεινό φθινόπωρο δεν έχει ακόμα φτάσει.

Είναι μια τόση απανεμιά και μια γαλήνη τόση,
που τα καράβια απόμακρα με τα πανιά ανοιγμένα
σταμάτησαν, μα κοίταξε, σα νάχουν μετανιώσει,
πως τέτοιο φως αφήσανε και παν στα μαύρα ξένα.

Τώρα ως κι οι πένθιμοι καπνοί των βαποριών αράζουν
ασάλευτοι σα σύννεφα κι αυτοί μες στον αγέρα.
Όλα απ᾿ τον κόπο της ζωής τριγύρω μου ησυχάζουν
όλα, και μόνο στού γιαλού την αμμουδιά εκεί πέρα,

μονάχα εκεί, Γαλήνη μου, σαλεύοντας το κύμα
ζητάει κάποιο τραγούδι του να πεί μες τη γιορτή σου,
μα δεν ξεσπάει να σού το πεί, λες και πως τόχει κρίμα
να σού ταράξει τη χαρά που βρήκες στη σιωπή σου.

Λ. Πορφύρας