κλωστές που πάνω τους πιάνεταιη τούφα της ζωής, σαν ένα κολιέ
απ’ ώρες κι από χρόνια, σήμερα τα δελφίνια σε ζευγάρι
άραγε θα χοροπηδούν με τα μικρά τους; Α μην ακούω
τίποτα για σένα, να φύγω από την λάμψη
των βλεφάρων σου. Αλλιώς είναι πάνω στη γη.
Να εξαφανιστώ δεν ξέρω ούτε να ξαναφανώ. Το φλογερό
σιδεράδικο της νύχτας
αργεί, το βράδυ μακραίνει,η προσευχή είναι μαρτύριο κι ανάμεσα
απ’ τα βράχια που αναδύονται, ακόμη
δεν ήρθε η μποτίλια απ’ το πέλαγος. Το κύμα, κουρασμένο,
κομματιάζεται επάνω στο ακρωτήρι, στο Φινιστέρε.
E. Montale
